Waarom ik dat nog nooit heb gezegd, weet ik zelf ook niet precies. Bijna drie jaar kan ik mezelf al blogger noemen, eerst op blogspot en nu op mijn eigen domein. Ik heb er dus inmiddels niet alleen veel (heel veel) tijd in geïnvesteerd, maar zelfs een beetje geld. En nog steeds zijn de mensen die afweten van één van mijn grootste hobby’s op 1 hand te tellen. Om precies te zijn: mijn ouders en Mau, het vriendje. Ik heb altijd het idee dat ik een open persoon ben en nooit iets voor mensen achter houdt, maar eigenlijk is dat dus gewoon helemaal niet waar.

Ik heb er zo mijn redenen voor, dat vrijwel niemand in de echte wereld iets van mijn blog af weet. In eerste instantie was her human universe  bedoeld als een echte uitlaatklep. Dingen die ik normaal alleen in notitieboekjes of in mijn dagboek kwijt kon, werden nu (in enigszins geschaafde versie) online gezet. Wel op zo’n manier dat niemand er ooit achter zou kunnen komen wie ik precies was, en wat precies de situaties waar ik over schreef. Dat ik toen maar een paar bezoekers per dag kreeg, en misschien 1 reactie op een artikel, maakte me toen ook niet uit. Als ik maar ergens heen kon met mijn stukjes, met mijn gevoelens.

Maar toen ik overstapte naar een .nl-domein, voelde ik dat het toch begon te kriebelen. Ik zag bloggers om me heen (online dan dus, dat wel) die echt trots waren op hun blog. Die er echt bewust aan werkten om alles zo mooi en goed mogelijk te hebben. En eigenlijk vind ik dat zelf ook heel erg leuk. Uren rotzooien met dat ene kleine detail aan de layout. Op de fiets onderwerpen bedenken voor stukjes op m’n blog. Stukjes kunnen schrijven over álles, letterlijk alles, waar ik iets over zou willen schrijven, en dan ook helemaal op de manier waarop ik het graag wil. En dan reacties krijgen, van andere lieve meiden waar ik het gesprek mee aan kan gaan: dát is ook wat bloggen zo ontzettend leuk maakt.

En het is geen hobby van niks. Er gaan echt veel kostbare uurtjes in zitten, die ik er maar al te graag voor over heb ook. Ik heb een plekje op het internet gecreëerd dat helemaal van mij is, dat mij als persoon weerspiegelt en waar ik heel veel op kwijt kan. Al mijn dromen en twijfels, om het zo maar te zeggen. Hoewel ik niet alles deel hoor, het blijft natuurlijk internet waar in principe iedereen mee kan lezen.

Nu ben ik echter bezig om meer te proberen naar buiten te treden. Met mijn persoonlijkheid (niet meer al te druk maken om wie ik ben en wat ik doe), en met mijn eigen geschreven liedjes: de optredens bij Gluren bij de Buren waren daarvoor een heel goed begin. En…. ik heb nu ook visitekaartjes gemaakt. En daarop heb ik mezelf geprofileerd als: singer-songwriter slash  blogger. Mijn blog moet een plek zijn waar de wereld waar de liedjes vandaan komen, geschetst wordt.

januari (1)

Dit zijn ze trouwens, de visitekaartjes! Ik ben er zo blij mee, vind ze echt heel mooi geworden.

Ik vind het dus tijd geworden om ook trots te zijn op mijn blog, op her human universe. Met die kaartjes ga ik strooien, de komende tijd. En bloggen blijf ik, net zoals muziek maken, voorlopig nog héél lang doen. Maar eerst een vraag aan alle bloggers die dit lezen: hoe zit dit bij jou? Heb jij je omgeving over je blog verteld, en zo ja: hoe? En wat waren de reacties? Laat het me weten, want ik ben hier dus heel benieuwd naar.

Liefs!

Facebook | Twitter | Soundcloud | Instagram | Bloglovin’

29 januari 2016
13 Comments