
Waarom ik dat nog nooit heb gezegd, weet ik zelf ook niet precies. Bijna drie jaar kan ik mezelf al blogger noemen, eerst op blogspot en nu op mijn eigen domein. Ik heb er dus inmiddels niet alleen veel (heel veel) tijd in geïnvesteerd, maar zelfs een beetje geld. En nog steeds zijn de mensen die afweten van één van mijn grootste hobby’s op 1 hand te tellen. Om precies te zijn: mijn ouders en Mau, het vriendje. Ik heb altijd het idee dat ik een open persoon ben en nooit iets voor mensen achter houdt, maar eigenlijk is dat dus gewoon helemaal niet waar.
Ik heb er zo mijn redenen voor, dat vrijwel niemand in de echte wereld iets van mijn blog af weet. In eerste instantie was her human universe bedoeld als een echte uitlaatklep. Dingen die ik normaal alleen in notitieboekjes of in mijn dagboek kwijt kon, werden nu (in enigszins geschaafde versie) online gezet. Wel op zo’n manier dat niemand er ooit achter zou kunnen komen wie ik precies was, en wat precies de situaties waar ik over schreef. Dat ik toen maar een paar bezoekers per dag kreeg, en misschien 1 reactie op een artikel, maakte me toen ook niet uit. Als ik maar ergens heen kon met mijn stukjes, met mijn gevoelens.
Maar toen ik overstapte naar een .nl-domein, voelde ik dat het toch begon te kriebelen. Ik zag bloggers om me heen (online dan dus, dat wel) die echt trots waren op hun blog. Die er echt bewust aan werkten om alles zo mooi en goed mogelijk te hebben. En eigenlijk vind ik dat zelf ook heel erg leuk. Uren rotzooien met dat ene kleine detail aan de layout. Op de fiets onderwerpen bedenken voor stukjes op m’n blog. Stukjes kunnen schrijven over álles, letterlijk alles, waar ik iets over zou willen schrijven, en dan ook helemaal op de manier waarop ik het graag wil. En dan reacties krijgen, van andere lieve meiden waar ik het gesprek mee aan kan gaan: dát is ook wat bloggen zo ontzettend leuk maakt.
En het is geen hobby van niks. Er gaan echt veel kostbare uurtjes in zitten, die ik er maar al te graag voor over heb ook. Ik heb een plekje op het internet gecreëerd dat helemaal van mij is, dat mij als persoon weerspiegelt en waar ik heel veel op kwijt kan. Al mijn dromen en twijfels, om het zo maar te zeggen. Hoewel ik niet alles deel hoor, het blijft natuurlijk internet waar in principe iedereen mee kan lezen.
Nu ben ik echter bezig om meer te proberen naar buiten te treden. Met mijn persoonlijkheid (niet meer al te druk maken om wie ik ben en wat ik doe), en met mijn eigen geschreven liedjes: de optredens bij Gluren bij de Buren waren daarvoor een heel goed begin. En…. ik heb nu ook visitekaartjes gemaakt. En daarop heb ik mezelf geprofileerd als: singer-songwriter slash blogger. Mijn blog moet een plek zijn waar de wereld waar de liedjes vandaan komen, geschetst wordt.
Ik vind het dus tijd geworden om ook trots te zijn op mijn blog, op her human universe. Met die kaartjes ga ik strooien, de komende tijd. En bloggen blijf ik, net zoals muziek maken, voorlopig nog héél lang doen. Maar eerst een vraag aan alle bloggers die dit lezen: hoe zit dit bij jou? Heb jij je omgeving over je blog verteld, en zo ja: hoe? En wat waren de reacties? Laat het me weten, want ik ben hier dus heel benieuwd naar.
Liefs!
Facebook | Twitter | Soundcloud | Instagram | Bloglovin’
Ik herken je verhaal best wel. Ik blogde in eerste instantie anoniem totdat ik overstapte op een eigen domein. Pas toen durfde ik onder mijn eigen naam te schrijven en vertelde ik een paar mensen over mijn blog. Maar nog steeds weet lang niet iedereen van het bestaan ervan, terwijl ik er wel trots op ben. Ik weet niet waar dat hem in zit, misschien ben ik ergens toch bang voor de reacties van mensen op mijn schrijfstijl . Langzamerhand komen er wel meer mensen achter en doe ik er minder geheimzinnig over. De reacties zijn haast altijd hartstikke positief dus eigenlijk is er niks om bang voor te zijn 🙂
Toffe visitekaartjes trouwens! Ze zijn inderdaad erg mooi geworden 🙂
Mag ik ten eerste zeggen dat ik jouw visitekaartjes echt heel gaaf vind! Ik vond het ook lastig om te vertellen aan mijn vrienden dat ik blog. Toch wel iets wat mensen soms raar vinden, maar ik was er zó trots op, dat ik al snel mijn mond niet meer dicht kon houden. Heb mijn site op een gegeven moment in een groepsgesprek van mijn beste vriendinnen gegooid en afgelopen week heb ik een linkje bij mijn Instagram biography gezet. Heel spannend! Ik zou zeggen, doe het gewoon, de reacties zijn meestal veel positiever dan je zou verwachten!
Je visitekaartjes zijn leuk! Ik heb er wel eens over gedacht, maar heb er (nog?) geen!
Mijn ouders en mijn zusjes weten het, maar verder eigenlijk niemand van mijn familie. Het is gewoon nog niet ter sprake gekomen. Om zomaar uit het niets te roepen: IK HEB EEN BLOG, vind ik ook weer zo 😉 Schamen doe ik mij niet echt, maar ik kan mij voorstellen dat niet iedereen het begrijpt. 🙂
Ooh, dit zou echt iets kunnen zijn wat ik schreef! Behalve dan dat ik nog geen visitekaartjes heb gemaakt hihi, wat zien die van jou er leuk uit! Ik wil ook langzaam naar buiten komen met mijn blog denk ik, want ik begin er -net als jij- sinds mijn eigen domeinnaam toch wel trots op te worden. Liefs!
Ik meen het, suuuper herkenbaar dit! Ik ben precies hetzelfde. Ik vertel meestal niet dat ik blog omdat ik op een bepaalde manier bang ben dat mensen het verkeerd opvatten “dat ik online wat dagboekachtige zeikartikelen schrijf” ofzo, of dat ik persoonlijke ervaringen opschrijf die verkeerd opgevat kunnen worden. En ook omdat iedereen zich een mening vormt die ik niet kan weten.
Ik herken dit helemaal! Bij mij weten drie of vier vrienden het en m’n vriendje heeft het per ongeluk uitgevonden (maar daar ben ik achteraf wel blij om). Ik vind het ook lastig om te vertellen, ook als het wél over blogs of bloggen gaat: juist omdat die mensen de mensen zijn waar ik over schrijf. Ik ben dan toch een beetje bang dat ze zichzelf erin herkennen of dat ze dingen verkeerd interpreteren. Ik ben er dus nog niet helemaal uit. Wat goed dat jij er wel wat meer open over gaat zijn: je blog mag echt gezien worden! 🙂
Wat een leuke visitekaartjes! Ik heb ze niet voor mijn blog. Ik blog niet anoniem maar ben wel bewust bezig met bloggen. Zo gebruik ik sommige namen niet, en zie je ook geen foto’s van mezelf & dierbare op mijn blog. om het toch een beetje ‘anoniem’ te houden.
Ik had er aan het begin ook heel veel moeite mee om het aan anderen te vertellen, hoor. En ik vertel het nog steeds niet zo maar, maar omdat ik communicatie en media studeer komt het soms wel eens ter sprake tijdens een werkgroep. Maar mensen op mijn vereniging, of zo… Soms komt er iemand naar me toe die mijn Instagram via Facebook heeft gevonden en daar staat dan natuurlijk een link naar mijn blog op. Maar dan vind ik het nog steeds een beetje ongemakkelijk om erover te praten.
Alleen…eigenlijk krijg ik er dus alleen maar positieve reacties op. En inderdaad, we steken veel tijd in onze blog, dus mogen we er best wel trots op zijn. Lekker strooien dus met die visitekaartjes, zou ik zeggen! (Doet me eraan denken dat ik misschien ook een keer visitekaartjes moet laten maken, maar ik ben zo’n twijfelkont wat betreft layout en straks zijn ze na een half jaar alweer outdated, haha)
Mooie visitekaartjes!
Bij mij weten ook niet veel mensen in mijn omgeving van mijn blog. Ik begin er gewoon niet gemakkelijk zelf over.
Even een algemeen antwoord: allemaal super bedankt voor jullie reactie, heel leuk om te lezen hoe het er bij anderen aan toe gaat en ook goed om te lezen dat de reacties van de “buitenwereld” vaak positief zijn! Oh en bedankt voor alle complimenten over de visitekaartjes, hihi 🙂
Ik snap zo goed wat je hier schrijft! Bloggen is echt wel m’n grootste hobby, al jaren inmiddels eigenlijk. En sinds kort ook een echt domein, wat me dan toch wel iets trotser maakt. Maar eigenlijk spreek ik er niet zo veel over. Ik denk ook veel te snel wat mensen van me denken en ik weet niet zo goed wat iemand negatief kan denken over een blog, maar misschien voelt het gewoon een beetje alsof iedereen een blog heeft ofzo. Terwijl dat niet zo is. Maar ook weer wel. Ik weet het niet zo goed. Ik zeg veel sneller dat ik van lezen hou of van analoog fotograferen terwijl ik bloggen echt het allerleukst vind. En daar gaan inderdaad heeeeeel veel uurtjes inzitten! Die ik er graag in steek, net als jij. Bijna vrijwel alle vrije tijd gaat erin, eigenlijk. Soms iets meer en soms iets minder. Maar ik ben er wel veel mee bezig ja.
Gek eigenlijk, dat ik er zo weinig over zeg. Wij allebei. Maar daarom vind ik dit stukje juist zo leuk om te lezen. Terwijl als mensen (die ik in het echt ken) iets over mijn blog zeggen, zijn ze vet positief. En misschien omdat dat me zo verlegen maakt (haha) vind ik het gek om te zeggen. Want ik wil graag dat mensen m’n blog lezen, maar ook echt weten dat mensen de blog lezen is toch wel een beetje spannend ofzo ;).
Ga strooien met die visitekaartjes Sonja! Want je mag er super trots op zijn. Ik vind het heel tof dat je visitekaartjes hebt trouwens, en ook fijn dat er op staat singer-songwriter/blogger. Heel leuk!
Veel liefs
Sanne onlangs geplaatst…Past few weeks
Aaah Sanne, dankjewel voor je lange reactie! Ik werd er helemaal blij van. Het is inderdaad wat je zegt: je wilt graag dat mensen je blog lezen, maar écht weten dat ze het lezen is toch ook weer heel spannend. Ik ga strooien, je hebt me weer even wat moed ingepraat haha! Liefs!
Leuk geschreven <3