
Ik ga in dit stukje niet schrijven over de mensen die echt, serieuze, grote geestelijke problemen hebben. Nee, in dit stukje wil ik het hebben over alle personen zoals jij en ik. Mensen die geestelijk “gezond” zijn, maar toch af en toe, of misschien wel best vaak, te maken hebben met bijvoorbeeld grote twijfels. Of angsten. Of sombere gevoelens. Of bepaalde situaties waarin ze niet goed weten hoe ze zich moeten gedragen, wat ze moeten doen.
“Ik kan het zelf wel”
De verleiding is groot om te zeggen dat je het allemaal zelf wel op kan lossen. Ik merkte in ieder geval bij mezelf dat ik die neiging zelf altijd had. Dat praten met vriendinnen wel genoeg “therapie” was, dat ik in m’n eentje wel zou werken aan de dingen waar ik het lastig mee had . Maar op een gegeven moment was dat toch niet meer genoeg. Ik had bepaalde patronen gecreëerd die ik niet in m’n eentje kon doorbreken. En hoe fijn was het toen ik eindelijk naar iemand toe durfde te stappen, en om hulp te vragen.
Waar ik het lastig mee had, was vooral een heel groot stress-level en daarnaast onzekerheden over van alles en nog wat. Geen dingen die abnormaal zijn, ook niets dat nieuw voor me was, maar ik kwam op een punt waarop ik voelde dat ik hulp van iemand anders nodig had. Zoals ik al zei, het lukte me niet zelf om die patronen te doorbreken. En wat voelde het goed om eens een uurtje compleet te besteden aan mijn eigen innerlijke leefwereld met iemand die verder compleet buiten de rest van mijn leven stond. Iemand die daardoor een andere kijk op de dingen kon bieden en verrassende inzichten kon geven waar ik mee verder kon. Of juist iets zei dat al heel vaak door anderen – of mezelf – tegen me was gezegd, maar dat het op dat moment pas écht aan kwam, gewoon doordat het een ander persoon was.
Iedereen in therapie?
Afgelopen zomer las ik in het Volkskrant zomer magazine (8 augustus 2015) een column van Griet op de Beeck – geweldige Vlaamse schrijfster – die getiteld was: “Iedereen in therapie”. En dat is dus waar de titel van dit stuk vandaan komt. In die column beschrijft Griet dat mensen aan zichzelf kunnen werken om zich goed te voelen met wie ze zijn en wat ze doen, dat niet alle beslissingen die ooit zijn gemaakt onomkeerbaar zijn. Maar ze stelt dat we daar wel hulp bij nodig hebben: “Allemaal hebben we een blinde vlek. Een stukje van onszelf waar we geen zicht op krijgen, omdat we al van kleinsaf hebben aangenomen dat iets zus of zo moest, of was. Daar kun je, vrees ik, alleen in gesprek met ofwel hele slimme vrienden, maar veel beter nog: met een sterke therapeut, mee aan de slag.” Ik vond dit heel mooi verwoord, en ben het ook totaal met haar standpunt eens. Want waarom is het toch zo’n taboe om te willen werken aan de geestelijke aspecten van jezelf? Je bent heus niet gestoord als je naar een therapeut gaat. Het is juist een moedig besluit om toe te geven dat je, net als elk ander mens, soms hulp nodig hebt van buitenaf.
Dus: moet nu ineens iedereen naar de therapeut? Misschien niet meteen op dit moment in je leven, maar denk er eens aan terug op het moment dat de dingen even wat minder makkelijk gaan en je toch in de knoop komt met jezelf. Dit durven toe te geven aan jezelf en vervolgens de stap zetten om de hulp van iemand anders in te schakelen, zou weleens een van de betere beslissingen van je leven kunnen zijn.
Heel mooi en eerlijk geschreven. Ik ben echt blij dat je dit verwoord omdat ik precies hetzelfde had. Ik merkte ook afgelopen jaar dat ik te vaak bang en somber was en piekerde. Maar de psycholoog was, volgens mijn redenering, bedoelt voor mensen die écht iets hadden en ook reden er toe hadden. Uiteindelijk heeft m’n vriend samen met mijn huisarts mij toch doorgestuurd en bleek ik een gegeneraliseerde angststoornis te hebben. Dankzij de psycholoog en door er zelf open over te proberen zijn leer ik dat het juist niet erg is. Je werkt gewoon inderdaad aan jezelf, niks mis mee!
Madelon onlangs geplaatst…Machteloos
Wat fijn om te lezen dat je er iets uit hebt kunnen halen:) Dapper van je dat je daar met een psycholoog over hebt durven praten en eraan hebt kunnen werken! Dankjewel voor je eerlijke reactie!
Mooi geschreven en ook goed dat je hierover schrijft. Je hoeft inderdaad absoluut niet een ernstige psychische stoornis te hebben om hulp te zoeken. Fijn dat jij er zelf veel aan hebt!
Zo simpel is dan geluk onlangs geplaatst…Album #7, een pareltje
Dankjewel! Ja precies:)
Heel mooi geschreven. Ik heb zelf ook regelmatig angsten en vond het ook heel erg moeilijk om daar over te praten. Ik denk (en weet zeker) dat er heel veel onduidelijkheid bestaat over dit soort aandoeningen. Door er meer open over te zijn, en toe te durven geven hulp nodig te hebben kan er al veel aan gedaan worden!
Saskia onlangs geplaatst…Persoonlijk: Welcome To My Life! Pietjes, Medicijnen en Pakjesavond
Wat goed dat je toch iets hebt weten te overwinnen en erover bent beginnen te praten! Inderdaad denk ik ook dat er veel onduidelijkheid over bestaat, en je omgeving zal het vast ook veel beter begrijpen wanneer je erover praat. Fijn je reactie te lezen:)
“Als ik naar een psycholoog ga, geef ik aan mezelf toe dat ik gek ben.” Ik snap dus niet dat veel mensen zoveel moeite hebben met iets als een psycholoog. Als je last hebt van je knie, ga je toch ook naar de fysio? Ik ben zelf een aantal keer naar een studentenpsycholoog geweest omdat ik vastzat qua studie. Uiteindelijk wist ik die bachelor toch maar mooi af re ronden mede daardoor. Inmiddels ben ik ook bijna aan het eind van mijn master, dat had ik destijds niet gedacht. Nu loop ik al maanden bij een haptonoom omdat ik veel last heb van pleinvrees. En quess what? Ik vind de sessies erg fijn. Soms moeilijk, soms heel confronterend, maar het is gewoon erg fijn om te werken aan iets dat je belemmert in je dagelijks leven. Ben ik door zulke ‘mankementen’ gek? Ik mag hopen van niet 😉
Sylvia onlangs geplaatst…Hansworst
Ik denk ook zeker van niet haha! Zoals ik al min of meer schreef, ik denk eerder dat het een teken van sterkte ipv zwakte is om hulp te zoeken bij dingen die je belemmeren of waar je aan wilt werken. En super goed dat jij dat zo te lezen gewoon doet, zonder er moeilijk over te doen! Het was bij mezelf echt iets waar ik me op betrapte. Maar toen ik toch de stap zette, kwam ik erachter dat het inderdaad heel fijn kan zijn:)
Mooi geschreven en heel fijn dat je deze discussie open gooit. Ik ken ook iemand die dichtbij me staat die het momenteel best zwaar heeft, en vind het maar lastig dat er zo’n taboe ligt op naar een therapeut gaan. Het is juist fijn om met iemand te kunnen praten die er écht verstand van heeft. Praten met vrienden is natuurlijk ook zijn, maar die kunnen toch maar tot op zekere hoogte helpen.
Anna onlangs geplaatst…WIN | Secret Santa Giveaway t.w.v. â¬100
Dankjewel voor je reactie:) In zulke situaties is dat taboe inderdaad lastig lijkt me, ook voor jou als persoon die dichtbij staat. Hopelijk dat diegene uiteindelijk toch de hulp kan vinden die nodig is, bij wie of wat dat ook mag zijn.
Ik denk dat het voor iedereen goed is om te praten met iemand. Of dat nou met een therapeut is of een vriendin/familielid. Praten over angsten en dingen waar je mee zit. Een keertje niet vertellen dat het altijd maar super goed met je gaat. Ik denk dat zoiets al een hele grote stap kan zijn, die waarschijnlijk goed uitpakt 🙂 Elk mens heeft issues met zichzelf. Goed artikel!
Joanne onlangs geplaatst…Mix it up