Ik ga in dit stukje niet schrijven over de mensen die echt, serieuze, grote geestelijke problemen hebben. Nee, in dit stukje wil ik het hebben over alle personen zoals jij en ik. Mensen die geestelijk “gezond” zijn, maar toch af en toe, of misschien wel best vaak, te maken hebben met bijvoorbeeld grote twijfels. Of angsten. Of sombere gevoelens. Of bepaalde situaties waarin ze niet goed weten hoe ze zich moeten gedragen, wat ze moeten doen.

“Ik kan het zelf wel”

De verleiding is groot om te zeggen dat je het allemaal zelf wel op kan lossen. Ik merkte in ieder geval bij mezelf dat ik die neiging zelf altijd had. Dat praten met vriendinnen wel genoeg “therapie” was, dat ik in m’n eentje wel zou werken aan de dingen waar ik het lastig mee had . Maar op een gegeven moment was dat toch niet meer genoeg. Ik had bepaalde patronen gecreëerd die ik niet in m’n eentje kon doorbreken. En hoe fijn was het toen ik eindelijk naar iemand toe durfde te stappen, en om hulp te vragen.

Waar ik het lastig mee had, was vooral een heel groot stress-level en daarnaast onzekerheden over van alles en nog wat. Geen dingen die abnormaal zijn, ook niets dat nieuw voor me was, maar ik kwam op een punt waarop ik voelde dat ik hulp van iemand anders nodig had. Zoals ik al zei, het lukte me niet zelf om die patronen te doorbreken. En wat voelde het goed om eens een uurtje compleet te besteden aan mijn eigen innerlijke leefwereld met iemand die verder compleet buiten de rest van mijn leven stond. Iemand die daardoor een andere kijk op de dingen kon bieden en verrassende inzichten kon geven waar ik mee verder kon. Of juist iets zei dat al heel vaak door anderen – of mezelf – tegen me was gezegd, maar dat het op dat moment pas écht aan kwam, gewoon doordat het een ander persoon was.

Iedereen in therapie?

Afgelopen zomer las ik in het Volkskrant zomer magazine (8 augustus 2015) een column van Griet op de Beeck – geweldige Vlaamse schrijfster – die getiteld was: “Iedereen in therapie”. En dat is dus waar de titel van dit stuk vandaan komt. In die column beschrijft Griet dat mensen aan zichzelf kunnen werken om zich goed te voelen met wie ze zijn en wat ze doen, dat niet alle beslissingen die ooit zijn gemaakt onomkeerbaar zijn. Maar ze stelt dat we daar wel hulp bij nodig hebben: “Allemaal hebben we een blinde vlek. Een stukje van onszelf waar we geen zicht op krijgen, omdat we al van kleinsaf hebben aangenomen dat iets zus of zo moest, of was. Daar kun je, vrees ik, alleen in gesprek met ofwel hele slimme vrienden, maar veel beter nog: met een sterke therapeut, mee aan de slag.”  Ik vond dit heel mooi verwoord, en ben het ook totaal met haar standpunt eens. Want waarom is het toch zo’n taboe om te willen werken aan de geestelijke aspecten van jezelf? Je bent heus niet gestoord als je naar een therapeut gaat. Het is juist een moedig besluit om toe te geven dat je, net als elk ander mens, soms hulp nodig hebt van buitenaf.

Dus: moet nu ineens iedereen naar de therapeut? Misschien niet meteen op dit moment in je leven, maar denk er eens aan terug op het moment dat de dingen even wat minder makkelijk gaan en je toch in de knoop komt met jezelf. Dit durven toe te geven aan jezelf en vervolgens de stap zetten om de hulp van iemand anders in te schakelen, zou weleens een van de betere beslissingen van je leven kunnen zijn.

8 december 2015
12 Comments